A day in the life: Sabine de Vries
Sabine de Vries: Wat mij bezighoudt in deze bizarre tijden.
Naast schooljuf en mama zijn, werk ik nog 1 dag in de week in een ziekenhuis als medisch fotograaf.
Normaal doe ik dit twee dagen, maar het is nu heel stil in het ziekenhuis. Dit zou je misschien niet verwachten, want op het nieuws zien we overvolle ziekenhuizen; artsen en verpleegkundige die het werk nog met moeite aan kunnen. Maar er is ook een andere kant, poliklinieken zijn veelal gesloten op spoedspreekuren na. De OK is dicht, er worden alleen nog maar spoedoperaties gedaan. Artsen werken vaak vanuit huis en doen consults telefonisch. Er is veel afgezet; afdelingen proberen op allerlei manieren (veelal provisorisch) te voldoen aan de 1,5 meter samenleving. Eigenlijk is het ziekenhuis, afgezien van de IC en de corona-afdelingen, een soort spookhuis. Het is stil en leeg, onwerkelijk bijna.
Deze stilte en deze afstand in deze bizarre tijd proberen ik te vangen met mijn camera.
Naast schooljuf en mama zijn, werk ik nog 1 dag in de week in een ziekenhuis als medisch fotograaf.
Normaal doe ik dit twee dagen, maar het is nu heel stil in het ziekenhuis. Dit zou je misschien niet verwachten, want op het nieuws zien we overvolle ziekenhuizen; artsen en verpleegkundige die het werk nog met moeite aan kunnen. Maar er is ook een andere kant, poliklinieken zijn veelal gesloten op spoedspreekuren na. De OK is dicht, er worden alleen nog maar spoedoperaties gedaan. Artsen werken vaak vanuit huis en doen consults telefonisch. Er is veel afgezet; afdelingen proberen op allerlei manieren (veelal provisorisch) te voldoen aan de 1,5 meter samenleving. Eigenlijk is het ziekenhuis, afgezien van de IC en de corona-afdelingen, een soort spookhuis. Het is stil en leeg, onwerkelijk bijna.
Deze stilte en deze afstand in deze bizarre tijd proberen ik te vangen met mijn camera.
