Brigitte Alberts: Wat mij bezighoudt in deze bizarre tijden.

Sabine de Vries: Wat mij bezighoudt in deze bizarre tijden.

Naast schooljuf en mama zijn, werk ik nog 1 dag in de week in een ziekenhuis als medisch fotograaf.

Normaal doe ik dit twee dagen, maar het is nu heel stil in het ziekenhuis. Dit zou je misschien niet verwachten, want op het nieuws zien we overvolle ziekenhuizen; artsen en verpleegkundige die het werk nog met moeite aan kunnen. Maar er is ook een andere kant, poliklinieken zijn veelal gesloten op spoedspreekuren na. De OK is dicht, er worden alleen nog maar spoedoperaties gedaan. Artsen werken vaak vanuit huis en doen consults telefonisch. Er is veel afgezet; afdelingen proberen op allerlei manieren (veelal provisorisch) te voldoen aan de 1,5 meter samenleving. Eigenlijk is het ziekenhuis, afgezien van de IC en de corona-afdelingen, een soort spookhuis. Het is stil en leeg, onwerkelijk bijna.

Deze stilte en deze afstand in deze bizarre tijd proberen ik te vangen met mijn camera.

Dagen tijdens deze lock-down kunnen heel lang voelen, vooral als er iets of iemand is die je mist. Voor mijn dochter is dat haar pony, Simba.

Mijn dochter heeft een ander, uniek virus gekregen. Het is een aanhoudend virus dat geen vaccin of einde heeft. Zij heeft het virus dat haar helemaal toegewijd houdt aan haar paard.

Om haar te helpen met deze periode van gescheiden zijn van dingen waarvan je houdt, hebben wij er voor gekozen dat zij voor een onbepaalde tijd haar eigen lease pony heeft. Ze koos voor Simba en hun hebben samen een prachtige relatie opgebouwd die er levens lang gaat zijn. Emilia zorgt voor Simba en hun begrijpen elkaar en zijn nu een vast team.

Hier zijn wat foto’s van een middag met Simba op de manege. 

Het niet kunnen beoefenen van mijn werk, heeft op mij een bijzondere uitwerking gehad. De eerste weken verstarde ik; zat op de bank tv te kijken, las een boek en hielp mijn kinderen zo goed als het kon bij hun schoolwerk. Het was raar dat iets, voor mij niet zichtbaar, onze wereld zo kan veranderen.

Inmiddels ben ik gewend geraakt aan deze situatie. Geniet ik van de natuur en mijn dagelijkse wandelingen met de honden en kinderen, het gezamenlijk lunchen met man en kids, zie ik weer mogelijkheden en volg ik online trainingen waar ik anders geen tijd voor zou hebben.
En ja, ik verlang er naar om weer aan de slag te gaan, maar voor nu geniet ik van de kleine dingen.

Mijn partner Marjolein werkt als kok bij Ons Tweede Thuis. Een stichting voor mensen met een beperking. Deze kwetsbare groep wordt nu door Covid19 nog zwaarder beperkt. Doordat er 2 bewoners door het virus zijn overleden, leven zij al ruim 2 weken in totale quarantaine. Iedere lieve bewoner zit de hele dag op zijn of haar kamer. Geen luchtje scheppen met dit prachtige weer of bezoek van ouders of vrienden. Ik vind het hartverscheurend.

Marjolein is echt een ster in de keuken en wil alle bewoners nu nog meer verwennen. Zij maakt extra tijd voor lekkere toetjes, want daar zijn de bewoners van deze vestiging dol op. Als zij weer eens een te ambitieus menu in de planning heeft, mag ik haar helpen. Zo schilde ik met Pasen 10 kilo asperges. Na zo’n dag voel ik mij zo heerlijk nuttig. Iets wat ik nu in deze werkeloze periode zo hard mis!

We genieten zo veel mogelijk van deze bijzondere tijd. Geen ijshockey of andere sport activiteiten, geen clubs en niet naar school of werk, maar met het hele gezin thuis.

De activiteiten club van Eloise kwam een pakket brengen met drinken, lekkers en allemaal schilderspullen. Samen met haar vriendinnen volgt ze hier een schilder tutorial van Bob Ross. Ondertussen via Zoom gezellig kletsen en elkaar het resultaat laten zien. Mooi resultaat Eloise, een verborgen talent! Vinden jullie ook niet?

Deze tijd maakt dat je anders moet gaan denken, het maakt je vindingrijk en creatief!

Dat alles in het leven niet zo vanzelfsprekend is dan we denken. Pas als het er niet meer is beseffen we hoe fijn iets is! Ik mis ze zo die vrolijke blije snoetjes voor mijn camera en wat een gemis moet dat wel niet zijn voor onze zorgkanjers die overuren staan te draaien en daardoor hun gezin minder zien! Daarom besloot ik om deze zorgkanjers en hun gezinnetjes in het zonnetje te zetten met een minishoot bij hun thuis (op gepast afstand natuurlijk) en mezelf daarmee te “trakteren” op een hoop vrolijkheid in deze bizarre tijd!

Njoy the little things in life en blijf gezond!

Tijdens deze corona crisis verschoof mijn hele bruiloft fotografie seizoen. Dat vond ik ontzettend sneu voor de bruidsparen. Daarnaast was mijn agenda in 1 klap helemaal leeg. Overal in Nederland verschenen berenjachten voor kinderen. Dit bracht mij op een idee. Ik kan wel 2 beren laten trouwen een beregezellige bruidsreportage maken. Ik ging op zoek naar een mannetjes beer en een vrouwtjes beer in een jurk. Daarna maakt ik een klein boeket en zocht ik een Beer die als ambtenaar kon figureren. Toen ik alles keurig op 1,5 meter afstand had neergezet begon de fotoshoot. Inmiddels zijn beer Boris en Barbera heerlijk op huwelijksreis.