Joyce Afua – interview
Kun je een korte introductie geven?
Hoi! Ik ben Joyce, 33 jaar en woon in Zwanenburg met mijn man en onze twee jonge dochters; Ayla en Indy. Ik ben verder dol op dieren (vooral paarden en honden) en sta in mijn vrije tijd graag te dansen op festivals. En ik vind bakken heel erg leuk, maar dat mislukt bijna altijd. 🙂
Wat is er zo leuk aan je vak?
Fotografie is voor mij echt het ideale werk! Ik kan mijn eigen werkweek indelen, fotografeer alleen maar leuke dingen (grappige en spontane kinderen, bruiloften, zwangerschappen en pasgeboren baby’s) en kan mensen écht blij maken met wat ik doe. Ik kom op de leukste plekken, word creatief uitgedaagd en leer elke week weer nieuwe interessante mensen kennen. Ik kan me niet voorstellen dat er een leukere baan bestaat dan dit.
Van wie heb je het meest geleerd?
Veel van mijn collega’s hebben een opleiding of studie gevolgd om fotograaf te worden. Ik besloot op mijn 13e om een camera te kopen, noemde mezelf (paarden)’fotograaf’ en vanaf toen is het leren begonnen. Ik heb dus nooit een fotografie-opleiding gedaan. Ik denk dat ik alleen maar kan antwoorden dat ik het meest (van me)zelf geleerd heb. En natuurlijk leerde ik van alle leuke mensen en kinderen die ik fotografeerde, om steeds nieuwsgierig te zijn, écht te kijken en vooral heel veel uit te durven proberen.
Wat zit er in je cameratas?
Natuurlijk mijn camera’s, statieven en een kleine flitser. Maar ook visitekaartjes, mini-discoballetjes (ik weet eigenlijk niet eens meer waarom, maar ik word elke keer weer blij als ik ze zie, dus ze mogen blijven!), speldjes, paracetamol, lippenbalsem, zonnebrand en snacks. Én een leuke ring voor om mijn lens, met allemaal boerderijdieren, waaronder een schaap met een piepertje erin. Vinden alle kleintjes fantastisch! Eh, ja, ik heb echt een grotere tas nodig.
Maak je ook foto’s met je telefoon?
Ja! De camera’s van mobiele telefoons zijn zo goed tegenwoordig. Toen ik hoogzwanger was van de jongste, kocht ik weer een iPhone, omdat ik heel graag makkelijk écht mooie foto’s wilde kunnen maken als de baby geboren zou zijn. Ik heb wel met mezelf afgesproken dat ik wekelijks een selectie-rondje maak. Zo voorkom ik dat mijn telefoon straks vol staat met tienduizenden dubbele of bewogen foto’s. Streng selecteren is een kunst, maar inmiddels weet ik dat ik later toch niet de concentratie heb om duizenden foto’s van één levensjaar terug te kijken.
Wat vind je moeilijk aan fotografie?
Niet iets wat ik moeilijk vind, maar wel iets wat me altijd opvalt en wat ik zo zonde vind: bijna iedere volwassene start voor de camera met “ik ben niet zo fotogeniek hoor!” of “die onderkin Photoshop je er wel af hè?”. Nou ben ik denk ik heel goed in mensen op hun gemak stellen voor de camera, maar toch vind ik die onzekerheid altijd zonde en meestal compleet onterecht! Kinderen zijn wat dat betreft vaak veel vrijer. Ik fotografeer veel gezinnen en merk ook echt dat de ontspanning van de kinderen vaak datgene is dat de ouders helpt om zich meer comfortabel te voelen bij zo’n fotoshoot.
Wat maakt je echt blij?
Reizen door Azië of Colombia, mijn dochters verwondering bij musicals, oude fotoboeken, een opgeruimd huis dat ik niet zelf hoefde op te ruimen, de slappe lach, Raffaelo-chocolaatjes, kusjes van mijn baby, de dikke enkeltjes van diezelfde baby, in volle galop over het strand, mijn man, dansen met mijn voeten in het gras, wijn drinken zonder kater de volgende dag, een warme zomerdag, documentaires over ellendige onderwerpen en een volle nacht slaap.
Interesse in een samenwerking
met Joyce?
Laat hier je e-mailadres achter en we sturen je zo snel mogelijk meer informatie over het werk van Joyce toe.
